In het oerwoud slapen
Door: Emmi
Blijf op de hoogte en volg Emmi
29 Oktober 2009 | Suriname, Paramaribo
Lieve allemaal,
Het is alweer even geleden dat ik jullie een update heb gegeven en we hebben intussen zo ontzettend veel beleefd!
T leven is hier nog even heerlijk en ik weet niet waar ik moet beginnen. Bij vandaag dan maar. Op dit moment stortregent het buiten en zitten we binnen lekker Ice Age te kijken. Heel Nederlands. Aan het begin van de avond met ik met mijn huisgenootje Judith naar onze eerste yoga-les geweest. T was echt heerlijk en leek veel op de lessen in Nederland. Maar dan in een soort tempel en als leraar een echte Indier.
Op stage had ik vandaag een bijzondere dag. Ik zit op gynaecologie en heb vandaag mijn eerste baby'tje verzorgd. Een poppetje van 4 pond! Mensen die me een beetje kennen, weten dat ik nu nog smelt als ik eraan denk. Ik heb de moeder helpen aanleggen met borstvoeding. Niet dat ik dat eerder had gedaan, maar niemand anders deed het, en ik heb er wel eens wat over gelezen. Tja, zo gaan die dingen hier.
Diezelfde moeder moest nog gehecht worden, hoewel ze gisteren al was bevallen. Ik was zo bijdehand om te vragen of ik mocht meekijken. Dat vond de arts goed, op voorwaarde dat ik meehielp en de troep opruimde. Helemaal goed natuurlijk! Het was erg interessant en een aardige dokter. En wat een kleine wereld, hij heeft zijn opleiding in Leiden gedaan en de co-assistent die erbij was, kwam ook uit Leiden! Stonden we daar met zijn drieeen rond onze Surinaamse patiente, die het luidkeels uitbrulde...
Soms maak ik dus zulke dingen mee op stage, andere dagen vul ik met opruimen en schoonmaken. Tis dus niet altijd even spannend. Maar toch is elke dag hier leuk. Het huis is gezellig en we doen veel dingen samen. Koken, de stad in, ijsje halen, of zoals nu filmpje kijken.
Afgelopen weekend was echt superbijzonder. We zijn het binnenland ingeweest. Van zaterdag op zondag sliepen we in een soort valleitje aan de Surinamerivier. Midden in het oerwoud in onze hangmatjes. In de verte onweerde het, boven ons hoofd duizenden sterren. We gingen in het donker zwemmen, totdat er van een afstandje werd gegild dat er een anaconda in het water zat! Toen hebben we onze sessie maar op het strand voortgezet. Je kent het wel, goede gesprekken met een fles rum en Bob Marley op de achtergrond. Over de rivier kwam een soort mist opzetten en er voer een scheepje heel stil voorbij. Met zijn zoeklicht door de mist... Het was echt sprookjesachtig mooi. Ik keek naar boven en kreeg de tranen in mijn ogen van al die sterren.
Vlakbij dat valleitje was een dorp, waar we even met Joel en zijn broer zijn geweest om wat boodschapjes te halen. Echt zo'n primitief dorp als je kent van tv. Hutjes aan de rivier, stoffige rode weggetjes en kinderen met blote buiken die een beetje aan het voetballen zijn. Een klein winkeltje met de hoognodige spullen. Superromantische plaatjes, maar het leven zal er wel hard zijn. Dat geldt voor al die dorpjes in het binnenland.
Vandaag had ik ook een patiente uit het binnenland, waarvan het baby'tje in haar buik was gestorven. Het was wel een volgroeid kindje en ze is er gisteren van bevallen. Ze wilde graag het lichaam meenemen, om in haar dorp te begraven. Nu moet je hier administratiekosten betalen om lijk mee te mogen nemen uit het mortuarium. Dit geld had ze dus niet! Ik vond het idee zo verschrikkelijk! Was echt in staat geweest het desnoods zelf te betalen, maar na wat geregel is het gelukkig toch gelukt om haar haar kindje mee te laten nemen. Wij vinden zoiets in Nederland natuurlijk afschuwelijk!
Maar sowieso merk je hier wel dat het leven veel harder is. In ziekenhuizen word je natuurlijk altijd geconfronteerd met de dood, maar hier is de dood zo'n vanzelfsprekend onderdeel van het leven. Vrouwen verliezen op de afdeling de hele tijd kindjes, maar er gebeuren ook veel bizarre ongelukken op straat en aan simpele ziektes ga je hier veel sneller dood. Het is niet zo dat mensen dat hier niet erg vinden, maar toch... de dood hoort hier bij het leven. Voor ons is dat soms best wel hard om te zien. Maar ook een goede les, want het maakt ons duidelijk wat het verschil is met leven in Nederland en het leven hier. Het is onzekerder, maar je leeft bij de dag en geniet zo ook meer!
Nou goed, na al deze overpeinzingen ga ik er weer een eind aan breien. Heb jullie echt alleen een paar hoogtepunten verteld en toch is het weer zo'n lang verhaal geworden! Volgende week meer! Veel liefs! Emmi
Het is alweer even geleden dat ik jullie een update heb gegeven en we hebben intussen zo ontzettend veel beleefd!
T leven is hier nog even heerlijk en ik weet niet waar ik moet beginnen. Bij vandaag dan maar. Op dit moment stortregent het buiten en zitten we binnen lekker Ice Age te kijken. Heel Nederlands. Aan het begin van de avond met ik met mijn huisgenootje Judith naar onze eerste yoga-les geweest. T was echt heerlijk en leek veel op de lessen in Nederland. Maar dan in een soort tempel en als leraar een echte Indier.
Op stage had ik vandaag een bijzondere dag. Ik zit op gynaecologie en heb vandaag mijn eerste baby'tje verzorgd. Een poppetje van 4 pond! Mensen die me een beetje kennen, weten dat ik nu nog smelt als ik eraan denk. Ik heb de moeder helpen aanleggen met borstvoeding. Niet dat ik dat eerder had gedaan, maar niemand anders deed het, en ik heb er wel eens wat over gelezen. Tja, zo gaan die dingen hier.
Diezelfde moeder moest nog gehecht worden, hoewel ze gisteren al was bevallen. Ik was zo bijdehand om te vragen of ik mocht meekijken. Dat vond de arts goed, op voorwaarde dat ik meehielp en de troep opruimde. Helemaal goed natuurlijk! Het was erg interessant en een aardige dokter. En wat een kleine wereld, hij heeft zijn opleiding in Leiden gedaan en de co-assistent die erbij was, kwam ook uit Leiden! Stonden we daar met zijn drieeen rond onze Surinaamse patiente, die het luidkeels uitbrulde...
Soms maak ik dus zulke dingen mee op stage, andere dagen vul ik met opruimen en schoonmaken. Tis dus niet altijd even spannend. Maar toch is elke dag hier leuk. Het huis is gezellig en we doen veel dingen samen. Koken, de stad in, ijsje halen, of zoals nu filmpje kijken.
Afgelopen weekend was echt superbijzonder. We zijn het binnenland ingeweest. Van zaterdag op zondag sliepen we in een soort valleitje aan de Surinamerivier. Midden in het oerwoud in onze hangmatjes. In de verte onweerde het, boven ons hoofd duizenden sterren. We gingen in het donker zwemmen, totdat er van een afstandje werd gegild dat er een anaconda in het water zat! Toen hebben we onze sessie maar op het strand voortgezet. Je kent het wel, goede gesprekken met een fles rum en Bob Marley op de achtergrond. Over de rivier kwam een soort mist opzetten en er voer een scheepje heel stil voorbij. Met zijn zoeklicht door de mist... Het was echt sprookjesachtig mooi. Ik keek naar boven en kreeg de tranen in mijn ogen van al die sterren.
Vlakbij dat valleitje was een dorp, waar we even met Joel en zijn broer zijn geweest om wat boodschapjes te halen. Echt zo'n primitief dorp als je kent van tv. Hutjes aan de rivier, stoffige rode weggetjes en kinderen met blote buiken die een beetje aan het voetballen zijn. Een klein winkeltje met de hoognodige spullen. Superromantische plaatjes, maar het leven zal er wel hard zijn. Dat geldt voor al die dorpjes in het binnenland.
Vandaag had ik ook een patiente uit het binnenland, waarvan het baby'tje in haar buik was gestorven. Het was wel een volgroeid kindje en ze is er gisteren van bevallen. Ze wilde graag het lichaam meenemen, om in haar dorp te begraven. Nu moet je hier administratiekosten betalen om lijk mee te mogen nemen uit het mortuarium. Dit geld had ze dus niet! Ik vond het idee zo verschrikkelijk! Was echt in staat geweest het desnoods zelf te betalen, maar na wat geregel is het gelukkig toch gelukt om haar haar kindje mee te laten nemen. Wij vinden zoiets in Nederland natuurlijk afschuwelijk!
Maar sowieso merk je hier wel dat het leven veel harder is. In ziekenhuizen word je natuurlijk altijd geconfronteerd met de dood, maar hier is de dood zo'n vanzelfsprekend onderdeel van het leven. Vrouwen verliezen op de afdeling de hele tijd kindjes, maar er gebeuren ook veel bizarre ongelukken op straat en aan simpele ziektes ga je hier veel sneller dood. Het is niet zo dat mensen dat hier niet erg vinden, maar toch... de dood hoort hier bij het leven. Voor ons is dat soms best wel hard om te zien. Maar ook een goede les, want het maakt ons duidelijk wat het verschil is met leven in Nederland en het leven hier. Het is onzekerder, maar je leeft bij de dag en geniet zo ook meer!
Nou goed, na al deze overpeinzingen ga ik er weer een eind aan breien. Heb jullie echt alleen een paar hoogtepunten verteld en toch is het weer zo'n lang verhaal geworden! Volgende week meer! Veel liefs! Emmi
-
29 Oktober 2009 - 22:50
Kaat:
Emmi, Wat schrijf jij een mooie verhalen. En wat maak je een hop leuke & heftige dingen mee! Heel veel plezier en succes daar nog! We mailen!!XXX -
29 Oktober 2009 - 22:53
Kaat:
PS
Foto's??
-
30 Oktober 2009 - 07:48
Marjolein:
Pfoee... dat is toch even wat anders dan een stage in 't ziekenhuis hier! -
30 Oktober 2009 - 08:11
Hanne:
Wow, heftig hoor in dat ziekenhuis! En dan de tegenstelling van die prachtige natuur!!! :)
Veel plezier!
xx Hanne (Knoors, want ik zie dat jij meerdere Hanne's kent!) -
30 Oktober 2009 - 09:45
Hanne:
Hi Em,
Je schrijft heel mooi! En fijn om te lezen dat je het zo naar je zin hebt. Kan me voorstellen dat het soms wel heftig is! Veel plezier en succes!
kus,
Hanne (je nichie) -
30 Oktober 2009 - 13:38
Lisanne, Che:
Hey meid, wat een verhalen zeg. Je zit volgens mij echt op je plekje daar zeg. Zoals je alles beschrijft. Je bent ook echt aan het genieten! BLijf dat doen he.
-
31 Oktober 2009 - 20:24
Annemije:
Hi Em!
Wat een gave verhalen daar.
Ben vannacht in Leiden geweest. Was erg gezellig bij je Pa en Zus.
Veel plezier in Suriname en veel succes in het ziekenhuis.
Dikste knuffels van uit Nederland
:-)
Annemije -
03 November 2009 - 08:44
Rob Beurse:
Ha Emmi,
Je hebt me maar één keertje ontmoet, maar ik help je moeder een beetje bij Pico. Wat een geweldige tijd maak je door. Het verhaal over die bevalling spreekt me zeer aan. Er is ons net (vorige week) een kleinzoon geschonken (de eerste) dus ik ben nog steeds in alle staten. Fotografeer erg veel (heb een nieuwe foto van je moeder op de site picocommunicatie.nl gezet) en het gevoel van smelten ken ik als geen ander.
Ik wens je veel plezier en succes en... let op de anaconda.
Rob -
04 November 2009 - 19:21
Fardau Breeuwsma:
Hey Emmi,
Ik heb je gevonden hoor! Wil je mijn vriendje worden?!
Ik heb trouwens nog geen mail gekregen van je huisbaas...
Groetjes Fardau -
08 November 2009 - 11:37
Else :
Lieveeeeeeeeeeee emmi,
Trage slak die ik er ben. Ik dacht dat je nog geen stukjes had geschreven want ik kreeg maar geen mailtje. Goed moet me nog ff aanmelden voor het automatische berichtje. Maar net even een verhalen inhaalslag gedaan. Wat klinkt het allemaal fantastisch en ook heel erg indrukwekkend. Geniet er maar flink van, maar dat zit geloof ik wel goed! Heel veel liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
