de allerlaatste update!

Lieve allemaal, het duurt nu echt nog maar een weekje! Dat wil zeggen, als het vliegtuig tegen die tijd een beetje vliegen wil... Zo onvoorstelbaar als ik het in oktober vond dat ik hier een halfjaar zou blijven, zo onvoorstelbaar vind ik het nu om weer bijna terug te gaan. Heb besloten om mijn laatste tijd hier nog even heel goed te gebruiken en tot nu toe wil dat wel lukken!
Dinsdag hadden we de presentatie van ons afstudeeronderzoek. We hadden met alle Surinaamse mogelijke complicaties rekening gehouden, ons netjes aangekleed met korte rokjes en hoge hakjes en voor de zusters iets te eten en drinken geregeld tijdens onze presentatie (wij weten ondertussen wel hoe we Surinaamse dames moeten paaien: altijd met eten!). Deze voorbereiding wierp zijn vruchten af, want het verhaal verliep vlekkeloos, zelfs de beamer werkte (wauw!) en iedereen was tevreden!
Diezelfde dag hoorde ik dat ik in Nederland een plekkie gevonden heb om te wonen, in Leiden, vlakbij stad en station en zelfs een eigen tuintje! Wow, was echt een topdag! En toen kreeg ik nog het aanbod om de volgende dag mee te gaan naar Matapica, dus dat heb ik natuurlijk meteen aangenomen. Matapica is een strand waar schildpadden hun eieren leggen. Je kunt er alleen komen door met een heel klein wiebelbootje een end door een moeras te varen. Het is er dus heel leeg en verlaten. Ik vond het er heerlijk! Maar een handjevol mensen en links en rechts van je zover je kijkt leeg strand. We hebben dus lekker stukjes gelopen, beetje gezond,vanuit ons houten huisje op palen de zon onder zien gaan en 's avonds fikkie gestookt, tot het tijd was om naar de schildpadden te gaan kijken. Er is op Matapica geen elektriciteit of stromend water, dus toen het donker werd, werden overal peutlampen tussen de bomen gezet. Dit gaf een heel bijzonder sfeertje, overal die lichtjes tussen de bomen en dan dat uitgestorven, donkere strand... De rillingen liepen over mn rug, zo'n heerlijke plek was dat. We hebben die nacht zeker twintig schildpadden op het strand gezien en na een korte nacht in onze hangmat, zijn we rond half 6 weer opgestaan om er nog meer te zien en de zon op te zien komen. Eind van de ochtend weer richting de stad vertrokken en direct alles in de was gegooid.
Het plan was namelijk om de volgende dag, vrijdag, op pad te gaan naar Brownsberg. Dit is een trip die heel veel mensen vanuit de stad met een touroperator doen, maar ik wilde het wel eens op eigen houtje proberen. Dus met twee meisjes die ik hier heb leren kennen zijn we naar de centrale markt hier gegaan, hebben via via geregeld dat we met een busje mee konden rijden en zo vertrokken we richting Brownsberg. Dit was al een avontuur op zich, en dat is juist zo leuk van zelf op pad gaan. Overal moesten mensen in en uit het busje stappen en we reden alles behalve in een rechte lijn naar Brownsberg. Op een gegeven moment zaten we met 13 man in het busje voor acht personen. Af en toe werd er nog een baby bij ons op schoot gezet, scheelt toch ruimte. We kwamen op allerlei plekken, stopten nog bij een goudmijn en in een marrondorp en eindelijk waren de chauffeur Mekka en zijn bijrijder Rastaman zover om ons naar de berg te rijden. Mekka was zelf ook een vrolijke rastaman die ons meer in zijn achteruitkijkspiegel zat uit te checken dan dat ie op de weg lette en zijn zwijgzame bijrijder maakte vooral indruk door de dikke joints van bananenbladeren die hij rolde. Ik geloof niet dat ik Rastaman een woord heb horen zeggen, maar die stilte compenseerde hij ruimschoots met de Reggae-cd-tjes die hij continu in de autoradio stopte. Ongeloofelijk zoveel reggae als ik de afgelopen dagen heb gehoord, ik heb het denk ik geen tien minuten niet gehoord!
Goed, wij waren dus op weg die berg op, maar het had de hele dag al veel geregend. Blijkt een deel van de weg in een rivier veranderd! Mekka heeft nog gekeken hoe diep het water was en of wij er misschien door konden, maar het water kwam al vrij snel tot zijn kin!
Tja en nu..? Mekka heeft ons eerst naar een strandje in de buurt gebracht waar we lekker konden zwemmen en ons toen meegenomen naar zijn dorp. Waar we wel konden slapen in de hut van zijn opa die tien jaar geleden was overleden. Ook al geloof ik niet in spoken, in een marrondorp in de jungle in de hut van een dooie opa slapen vond ik toch een beetje creepy. Maar goed, we kwamen voor het avontuur en veel alternatieven waren er niet. Bovendien vond ik het zo gaaf om in zo'n dorp te mogen logeren! Er komt daar nooit een toerist en we voelden ons net een beetje in Afrika. In het midden van het dorp staat een kraan en al die vrouwen in omslagdoeken komen daar emmertjes water halen en een beetje kletsen met elkaar. Overal spelen blote kindertjes met bijvoorbeeld een blikje of een lekke fietsband. Tussendoor scharrelen gezellig de kippen en varkentjes en het toilet bestaat uit een houten hokje, met binnen een plank met een gat erin. Toevallig was er 's avonds nog een feestje waarbij de billen flink geschud werden en het plaatje was compleet. 's Nachts lekker slapen in onze hangmat in opa's hutje (planken en een golfplaat dak) en 's ochtends lekker gepoedeld buiten bij de kraan. Wat wil een mens nog meer?
Vanochtend lukte het wel om de berg op te rijden, het water op de weg was ontzettend veel gezakt. We waren dus heel vroeg 's ochtends bovenop de berg (was nog wel een spannend ritje, 13 kilometer bergopwaarts glibberen door de modder) en er was geen andere toerist te bekennen. Het was nog lekker koel en onze wandeltocht kon beginnen. De Brownsberg is bekend om de watervallen en dat is helemaal terecht! We hebben ongeveer vier uur gewandeld, geklommen en geglibberd en we zijn naar de Leovallen en Irenevallen gelopen. Door alle regen van de laatste tijd waren de watervallen veel groter en spectaculairder dan normaal. Twee prachtige watervallen die zo uit de Droomvlucht in de Efteling konden komen. Wauw! Natuurlijk hebben we lekker gepoedeld in het koele water en het was echt een topdag! Op de terugweg in het busje, met Mekka aan het stuur, de reggae alles overstemmend luid en met zicht op de ondergaande zon, kreeg ik bijna tranen in mijn ogen van geluk. Wauw, wat is het hier toch fantastisch. Wat maken we zomaar voor prachtige dingen mee hier, bijna elke dag. Wat ga ik als ik in Nederland ben de zon, de natuur, de relaxte mensen, het lekkere eten, de muziek en de sfeer missen. Ik heb hier zoveel meegemaakt, elke hoek van de stad leren kennen, ongeveer alles gezien wat het land te bieden heeft, zoveel bijzondere ontmoetingen gehad. Van hoeveel sterrenhemels heb ik wel niet genoten? Hoeveel apen, kaaimannen, schildpadden, papegaaien, luiaards, slangen, kikkers en andere gekke beesten heb ik wel niet gezien? Ik heb nog precies een week, met nog allemaal leuke dingen op het programma, maar een beetje een schrijnend gevoel van liefdesverdriet heb ik al wel. Ik ben namelijk gewoon hartstikke verliefd geworden op dit land en ook al verheug ik me op alles wat in Nederland weer op me wacht, het afscheid zal wel moeilijk worden! Nog een weekje keihard genieten, veel pom, saoto en roti eten en dan zie ik jullie snel weer, veel liefs! Emmi