never a dull moment
Door: Emmi
Blijf op de hoogte en volg Emmi
24 Februari 2010 | Suriname, Paramaribo
Lieve allemaal,
Weer genoeg beleefd de afgelopen maand en het is hoog tijd om jullie daar allemaal van op de hoogte te brengen.
Toen ik mijn laatste berichtje schreef was Puck hier nog en die heb ik ondertussen al lang weer uitgezwaaid. Ik heb er echt van genoten om een vertrouwd vriendinnetje van thuis om me heen te hebben en nu ik ook Selma (vriendinnetje van hier) heb uitgezwaaid voelt het extra leeg. Iemand om me heen hebben die op mijn dagelijkse beslommeringen zit te wachten en ze ook nog eens van commentaar wil voorzien, mis ik nu wel een beetje. Dus dat moet maar via de mail met jullie allemaal!
In de afgelopen weken ben ik naar de andere kant van de stad verhuisd, in de hoop in dit huis wat beter te kunnen studeren. Ik moet zeggen, dat lukt aardig. Ik ben hier vaker alleen, en dus kan ik me nu wat langer dan vijf minuten achter elkaar concentreren op ons afstudeeronderwerp: een voorlichtingsprogramma samenstellen over overgewicht bij kinderen. Het gaat goed en ik vind het nog leuk ook!
Op maandag en dinsdag lopen we nog steeds stage bij de schooldienst. We checken ze van top tot teen, dus van hoofdluizen tot platvoeten. Bovendien krijgen de kleinsten een vaccinatie van ons. Als echte zuster vind ik het prikken hartstikke leuk, de kinderen vinden het echter wat minder. Ze worden ook vaak bang gemaakt door de juf; als ze niet luisteren krijgen ze voor straf een prikje van de zuster. Regelmatig heb ik dus een hysterisch spartelend kind in de houdgreep, terwijl daar dan nog enigszins gecontroleerd een naald in de bovenarm moet... Ik ben natuurlijk niet zo blij om aan al die niet-pedagogisch-verantwoorde praktijken mee te moeten doen, helemaal niet toen ik deze week door een kind in mijn arm werd gebeten tijdens zo'n worsteling... Nou ja, hopelijk veroorzaak ik niet al te veel jeugdtrauma's. Vandaag hadden we een afspraak met een Surinaamse dietiste, vrijdag ga ik ouders interviewen over hun kennis van overgewicht, kortom, het gaat allemaal zijn gangetje.
Naast afstuderen blijft er nog genoeg tijd over voor leuke dingen. Zo heb ik vorige week mijn eerste tour gedaan als echte tourguide (wat zal mama trots zijn dacht ik nog) en ben ik dit weekend als koksmaatje meegeweest met een groep van zo'n 35 studenten. Heel leuk natuurlijk, om hier een soort van bijbaantje te hebben. Ik moet wel zeggen dat het niet echt als werken voelt, maar dat zijn natuurlijk de beste baantjes. Ook ben ik deze week met de vader van Claudia wezen vissen, in het kader van: je moet alles een keer meegemaakt hebben. Om kwart voor vijf 's ochtends stond hij op de stoep, en anderhalf uur later stonden we in een moeras naast een kudde koeien met ons hengeltje in de hand. We hebben een boel kwi-kwi's gevangen (ikzelf niet zoveel trouwens) en ze wachten nu in de diepvries om door ons opgegeten te worden.
Nog regelmatig denk ik: wauw, het is nu gewoon eind februari en ik fiets door Paramaribo om roti te halen! Of: Wauw, het is een gewone zondagmiddag en ik rijd hier door de jungle! Of: ik zit hier in een kerk met misschien wel duizend mensen en ik ben echt het enige witje!
Het lukt me tot nu nog elke dag om te genieten van het leven hier en dat ben ik van plan ook de komende twee maanden te doen! Tegen mezelf zeg ik dat twee maanden nog best lang is en dat ik hier nog lang niet weg hoef, maar Maartje zei gister aan de telefoon dat ik over zestig nachtjes terug kom! En dat is best snel! Ik probeer er niet teveel over na te denken en me te concentreren op het grote genieten hier! Heel veel liefs en een zonnestraaltje! Xx emmi
Weer genoeg beleefd de afgelopen maand en het is hoog tijd om jullie daar allemaal van op de hoogte te brengen.
Toen ik mijn laatste berichtje schreef was Puck hier nog en die heb ik ondertussen al lang weer uitgezwaaid. Ik heb er echt van genoten om een vertrouwd vriendinnetje van thuis om me heen te hebben en nu ik ook Selma (vriendinnetje van hier) heb uitgezwaaid voelt het extra leeg. Iemand om me heen hebben die op mijn dagelijkse beslommeringen zit te wachten en ze ook nog eens van commentaar wil voorzien, mis ik nu wel een beetje. Dus dat moet maar via de mail met jullie allemaal!
In de afgelopen weken ben ik naar de andere kant van de stad verhuisd, in de hoop in dit huis wat beter te kunnen studeren. Ik moet zeggen, dat lukt aardig. Ik ben hier vaker alleen, en dus kan ik me nu wat langer dan vijf minuten achter elkaar concentreren op ons afstudeeronderwerp: een voorlichtingsprogramma samenstellen over overgewicht bij kinderen. Het gaat goed en ik vind het nog leuk ook!
Op maandag en dinsdag lopen we nog steeds stage bij de schooldienst. We checken ze van top tot teen, dus van hoofdluizen tot platvoeten. Bovendien krijgen de kleinsten een vaccinatie van ons. Als echte zuster vind ik het prikken hartstikke leuk, de kinderen vinden het echter wat minder. Ze worden ook vaak bang gemaakt door de juf; als ze niet luisteren krijgen ze voor straf een prikje van de zuster. Regelmatig heb ik dus een hysterisch spartelend kind in de houdgreep, terwijl daar dan nog enigszins gecontroleerd een naald in de bovenarm moet... Ik ben natuurlijk niet zo blij om aan al die niet-pedagogisch-verantwoorde praktijken mee te moeten doen, helemaal niet toen ik deze week door een kind in mijn arm werd gebeten tijdens zo'n worsteling... Nou ja, hopelijk veroorzaak ik niet al te veel jeugdtrauma's. Vandaag hadden we een afspraak met een Surinaamse dietiste, vrijdag ga ik ouders interviewen over hun kennis van overgewicht, kortom, het gaat allemaal zijn gangetje.
Naast afstuderen blijft er nog genoeg tijd over voor leuke dingen. Zo heb ik vorige week mijn eerste tour gedaan als echte tourguide (wat zal mama trots zijn dacht ik nog) en ben ik dit weekend als koksmaatje meegeweest met een groep van zo'n 35 studenten. Heel leuk natuurlijk, om hier een soort van bijbaantje te hebben. Ik moet wel zeggen dat het niet echt als werken voelt, maar dat zijn natuurlijk de beste baantjes. Ook ben ik deze week met de vader van Claudia wezen vissen, in het kader van: je moet alles een keer meegemaakt hebben. Om kwart voor vijf 's ochtends stond hij op de stoep, en anderhalf uur later stonden we in een moeras naast een kudde koeien met ons hengeltje in de hand. We hebben een boel kwi-kwi's gevangen (ikzelf niet zoveel trouwens) en ze wachten nu in de diepvries om door ons opgegeten te worden.
Nog regelmatig denk ik: wauw, het is nu gewoon eind februari en ik fiets door Paramaribo om roti te halen! Of: Wauw, het is een gewone zondagmiddag en ik rijd hier door de jungle! Of: ik zit hier in een kerk met misschien wel duizend mensen en ik ben echt het enige witje!
Het lukt me tot nu nog elke dag om te genieten van het leven hier en dat ben ik van plan ook de komende twee maanden te doen! Tegen mezelf zeg ik dat twee maanden nog best lang is en dat ik hier nog lang niet weg hoef, maar Maartje zei gister aan de telefoon dat ik over zestig nachtjes terug kom! En dat is best snel! Ik probeer er niet teveel over na te denken en me te concentreren op het grote genieten hier! Heel veel liefs en een zonnestraaltje! Xx emmi
-
24 Februari 2010 - 19:25
Else:
jajajajaja er kan er maar 1 de eerste zijn! Het blijft genieten van je verhalen.. Zet je er ook weer snel nieuwe foto's op? heel veel liefs -
25 Februari 2010 - 11:00
Annemije:
Ha Lieve Em,
Wat heerlijk de verhalen van je te lezen.
Ik weet het nog zo goed, mijn tijd in Seoul.. ook zo bijzonder en zo gaaf (en ja, dat gevoel van de enige witte... hahahaha erg grappig)
60 dagen is heerlijk lang om nog een boel bijzondere tripjes te plannen en tegelijk kan Maart een afstreepkalender bij gaan houden :-)
t zal ook fijn zijn te weten dat we hier in het Hollandse land wel erg uitzien naar je terug keer. :-)
Meisie, geniet van alles daar. Heeeeeel veel plezier! oh, als je nog wat over bewegen voor kindertjes met overgewicht wil weten... geef maar een seintje. You know where to find me. In Nederland draait nu de overheidscampagne "dubbel30" (2x30 min per dag bewegen in de strijd ook tegen overgewicht bij kids). Misschien is dat ook nog een aanvulling...
Heel dikke kus en super veel knuffs (van uit de regen...)
Annemije -
25 Februari 2010 - 15:46
Marjolein:
Hey Emmi,
Echt superleuk om je blogs te lezen! Wat een leven zeg... Klinkt wel echt goed allemaal! Volgens mij wil jij straks helemaal niet meer terug, komt er over twee maanden een vliegtuig aan zonder Emmi, omdat ze geen afscheid kon nemen van Suriname... ;-) Geniet ervan!
Groetjes,
Marjolein -
25 Februari 2010 - 17:00
Evelien:
Hey Emmi!
Oh.. als ik jouw verhalen nu lees.. zou graag weer even terug willen!! Geniet er nog even heel hard van & maak vooral veeel foto's!! Groetjes aan Mariek!
Liefs, Evelien -
25 Februari 2010 - 18:34
Eveline:
He em, doe maar lekker ervaring op als tourgide, komt mij straks wel van pas! :p Nog ruim twee weken.... en dan kom ik je lastig vallen. Tot snel, dikke kus Eef -
09 Maart 2010 - 21:32
Selma Rademakers:
Eindelijk heb ik je gevonden op waarbenjij! Mis je!
Kus -
11 Maart 2010 - 04:31
Janna:
Hee em,
Leuk om je verhaal te lezen. Je afstudeeronderwerp klinkt interresant en ook heel uitdagend haha! Super dat je het nog steeds zo naar je zin hebt! Geniet er nog van de aankomende 2 maanden!!!
Liefs! -
15 Maart 2010 - 16:31
Nicole:
Nicole is helaas niet meer in Suriname, en ik krijg heimwee van je verhaal!
Leuk om te lezen dat je het nog steeds naar je zin hebt! Waar ben je naartoe verhuisd?
Heel veel succes met stage en afstuderen.
Geniet ze (uiteraard)!
Liefs, Nicole
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
