Begonnen met stage

Lieve allemaal!
Ons leventje hier is deze week pas echt begonnen, maar ons vakantiegevoel is er nog steeds! Maandagochtend moesten we ons om 6.45 melden in het ziekenhuis. Ik had de avond ervoor blijkbaar iets verkeerds gegeten, dus binnen een uur zat ik alweer in de taxi naar huis! Wel had ik toen al gehoord dat ik op chirurgie zou komen samen met Marieke. Balen, want ik wilde juist de verloskamers of gyneacologie!
Na een ziek dagje dinsdag een tweede poging gewaagd in het ziekenhuis. Nu zat ik ineens toch op gyneacologie! Ik werd hier ontvangen door de hoofdzuster, twee meter groot, heel breed , heel zwart en heel dik! Mijn eerste gedachte was: "daar moet je geen ruzie mee krijgen!"
Maar ze nam me mee naar haar kantoortje en heeft ruim een uur verteld over de afdeling, veel voorkomende ziektebeelden en mijn leerdoelen. Ik vond het bijzonder dat ze echt stil stond bij de cultuurverschillen waar ik mee te maken kon gaan krijgen. Ze zei bijvoorbeeld dat ik niet moest schrikken als er naar me geschreeuwd werd, of als er allemaal bevelen naar me werden geroepen. Ondertussen heb ik een beetje door hoe de hierarchie werkt. Er zijn maar een paar verpleegkundigen, maar dit zijn niet de mensen waar ik met mijn vragen naar toe moet. Zij hebben het veel te druk met... tja wat eigenlijk? Dutjes doen, kletsen, mango'tje schillen.
De verpleeghulpen werken wel hard en sommigen vinden het best leuk je te begeleiden. De Javaanse en Hindoestaanse meisjes zijn wel veel makkelijker te benaderen dan de Creoolse. Heel apart om die verschillen nu hier te leren. Voor ons is een Surinamer een Surinamer, maar hier zijn er wel degelijk verschillen. In een ziekenhuis maak je natuurlijk sowieso heel goed kennis met de cultuur.
Ik heb wel het idee dat ik hier veel kan leren. Het gebouw is oud en slecht onderhouden, de spullen worden allemaal hergebruikt. Dingen die wij weggooien of steriliseren, sta ik hier met afwasmiddel en een schuursponsje af te wassen. Maar uiteindelijk kunnen ze met weinig middelen een heleboel. En in overleg met de hoofdzuster ga ik verouderde protocollen aanpassen, ze hebben echt wel behoefte om de zorg te verbeteren.
Buiten onze stage leven we hier nog steeds een heerlijk leventje. We gaan veel uiteten, genieten van het weer en hebben allemaal plannen voor leuke uitstapjes.
Bijzonder is het hoe snel we hier een sociaal leven hebben opgebouwd. Nederlandse meisjes uit het ziekenhuis, Nederlandse en Belgische meisjes uit de buurt, familie en vrienden van de huisbaas en collega's. Zo gaan we morgen barbequeen bij een familie die uit Nederland hier heen is geemigreerd en dit weekend op stap met de familie van de huisbaas die hier op vakantie is. We gaan dan het binnenland in en moeten hiervoor morgen nog even een hangmat aanschaffen.
Het genieten van het leven staat hier centraal. Een voorbeeld is de fietstocht naar het ziekenhuis 's ochtends. We vertekken om 6.15 en dan wordt het net licht. Dan fiets je door een stille stad, de zwerfhonden liggen op en langs de straat de slapen, sommige mensen rommelen een beetje rond hun huis in hun pyama. Richting het centrum wordt het al drukker, de hele stad wordt wakker. Langs de grote centrale markt kan je overdag niet fietsen, maar rond dit tijdstip gaat het nog.
Er worden vrachtwagens vol bananen enzo uitgeladen. Je ziet allemaal andere zustertjes op weg naar het ziekenhuis in hun witte jurkjes. Verderop in die straat zitten allemaal mensen uit het binnenland. Vaak hebben ze allemaal inkopen gedaan en wachten nu op de eerste bus terug het binnenland in. Die mensen brengen de nacht door op straat, dus het is een beetje een rommelige bedoening daar, maar er hangt een hele aparte sfeer. De Creoolse mensen hebben op de een of andere manier is heel mysterieus.
Als we het centrum uitfietsen komen we nog langs de legerkazerne, die op dat moment ook net tot leven komt. Ik vind dat natuurlijk maar al te interessant, al die Surinaamse mannen in uniform, maar je moet hier echt je ogen op de weg houden. Vlak achter de kazerne ligt het ziekenhuis. Tegen de tijd dat we daar aankomen is het echt dag geworden en zijn wij al helemaal bezweet. Het is zo mooi, maar zonder alle geluiden en geuren en beelden is het maar moeilijk te omschrijven hoe fantastisch deze stad is. Ik zou hier zo kunnen blijven, want op de een of andere manier voel ik me hier helemaal thuis! Ik denk dat ik in mijn vorige leven een Surinamer moet zijn geweest.
Ik hoop dat jullie mijn verhaal niet al te lang vinden geworden, ik zou echt nog veel en veel meer kunnen vertellen, maar goed, het moet voor jullie ook nog wel een beetje interessant blijven. Superleuk om jullie mailtjes en reacties allemaal te lezen! Hartstikke bedankt! Ik laat gauw weer wat horen!
Veel liefs, Emmi