De tijd vliegt...
Door: Emmi Velema
Blijf op de hoogte en volg Emmi
13 Februari 2016 | Madagascar, Toamasina
Lieve vrienden,
Alweer zes weken achter de rug en nog maar drie te gaan. Best wel een vervelend idee, want ik heb hier in het werk en op het schip zo mijn draai gevonden, ik zou best nog drie maanden willen blijven.
Op mijn afdeling hebben we inmiddels ruim zestig patienten geopereerd sinds ik hier ben. Sommige patienten blijven heel lang op de afdeling, waardoor je een bijzondere band met ze krijgt. Kinderen die bij je op schoot kruipen met hun duim in hun mond en die aan het begin van je dienst enthousiast in je armen springen voor een knuffel, dat maak ik op mijn werk in Nederland nou nooit mee. Ook jongens van 20 die verlegen vragen of ze je op Facebook mogen toevoegen maken het werk erg leuk.
Een van de patienten is gisteren weer naar haar dorp vertrokken (een reis van 5 dagen), en wat zal ik haar missen. Eerder deze week stond op de voorpagina van de Volkskrant een foto van een kind van vier in Madagascar dat zwaar ondervoed was. Het land is zo verschrikkelijk arm en door El Nino is de verwachting dat er de komende jaren nog meer honger zal zijn dan 'normaal'. Mijn patientje is ook vier, zoals het kind op de foto, en woog ook maar 11 kilo toen ze bij ons werd opgenomen. Ze is bij ons geopeerd aan haar hand, maar ook flink bijgevoed. Bij vertrek was ze goed aangekomen, maar ze gaat nu weer terug naar haar dorp. Ik werd zo ontzettend verdrietig van dat idee, want wat heeft zij nou voor toekomstperspectieven? Is er in haar dorp genoeg eten, schoon drinkwater, een school, kans op een baan? We hebben haar hand gefixt, maar hoe nu verder?
Het idee dat we niet alles op kunnen lossen, en uiteindelijk maar zo'n ieniemienie steentje bijdragen maakte me even heel somber. Hier zit ik dan, op een schip met airco, achter de computer met een kop koffie op een vrije zaterdagochtend. Ik geniet enorm, en mijn tijd hier is een droom die uitkomt. Maar kan ik echt iets betekenen?
Deze week sprak ik met een Ierse verpleegkundige, die voor ze naar Mercy Ships kwam, eerst een half jaar in een lokaal ziekenhuis hier in Madagascar heeft gewerkt. Ze heeft daar kinderen zien sterven aan de meest onbenullige infecties, diarree, malaria. In het ziekenhuis waren zo weinig middelen voorhanden, dat zij zich vaak machteloos voelde. Ze had moeite met het contrast toen ze aan boord kwam, want wij hebben hier voor de patienten echt alle middelen beschikbaar, maar behandelen geen patienten met acute problemen, zoals infecties of ongevallen. Maar, zo zei ze: als ik de moeder was van een kind met een klapvoet, hazelip, brandwond, goedaardige tumor, een weggevreten gezicht door Noma of een fistel, dan zou ik toch ook heel erg graag willen dat mijn kind geholpen werd? Nou, en dat doen wij hier. En in de levens van individuen kunnen wij toch een beetje een verschil maken. Wij kunnen het verschil maken tussen invalide of niet, kunnen werken of niet, je gezicht durven laten zien of niet, de straat op durven of niet. En dat maakt inderdaad wat uit!
Dus ik heb weer goede moed, kan tussendoor ook weer genieten en ga er hier de komende drie weken nog even heel hard tegenaan! In maart weer terug aan het werk in Nederland, dat zal ook weer flink schakelen zijn. Tot snel weer,
Veel liefs, Emmi
Alweer zes weken achter de rug en nog maar drie te gaan. Best wel een vervelend idee, want ik heb hier in het werk en op het schip zo mijn draai gevonden, ik zou best nog drie maanden willen blijven.
Op mijn afdeling hebben we inmiddels ruim zestig patienten geopereerd sinds ik hier ben. Sommige patienten blijven heel lang op de afdeling, waardoor je een bijzondere band met ze krijgt. Kinderen die bij je op schoot kruipen met hun duim in hun mond en die aan het begin van je dienst enthousiast in je armen springen voor een knuffel, dat maak ik op mijn werk in Nederland nou nooit mee. Ook jongens van 20 die verlegen vragen of ze je op Facebook mogen toevoegen maken het werk erg leuk.
Een van de patienten is gisteren weer naar haar dorp vertrokken (een reis van 5 dagen), en wat zal ik haar missen. Eerder deze week stond op de voorpagina van de Volkskrant een foto van een kind van vier in Madagascar dat zwaar ondervoed was. Het land is zo verschrikkelijk arm en door El Nino is de verwachting dat er de komende jaren nog meer honger zal zijn dan 'normaal'. Mijn patientje is ook vier, zoals het kind op de foto, en woog ook maar 11 kilo toen ze bij ons werd opgenomen. Ze is bij ons geopeerd aan haar hand, maar ook flink bijgevoed. Bij vertrek was ze goed aangekomen, maar ze gaat nu weer terug naar haar dorp. Ik werd zo ontzettend verdrietig van dat idee, want wat heeft zij nou voor toekomstperspectieven? Is er in haar dorp genoeg eten, schoon drinkwater, een school, kans op een baan? We hebben haar hand gefixt, maar hoe nu verder?
Het idee dat we niet alles op kunnen lossen, en uiteindelijk maar zo'n ieniemienie steentje bijdragen maakte me even heel somber. Hier zit ik dan, op een schip met airco, achter de computer met een kop koffie op een vrije zaterdagochtend. Ik geniet enorm, en mijn tijd hier is een droom die uitkomt. Maar kan ik echt iets betekenen?
Deze week sprak ik met een Ierse verpleegkundige, die voor ze naar Mercy Ships kwam, eerst een half jaar in een lokaal ziekenhuis hier in Madagascar heeft gewerkt. Ze heeft daar kinderen zien sterven aan de meest onbenullige infecties, diarree, malaria. In het ziekenhuis waren zo weinig middelen voorhanden, dat zij zich vaak machteloos voelde. Ze had moeite met het contrast toen ze aan boord kwam, want wij hebben hier voor de patienten echt alle middelen beschikbaar, maar behandelen geen patienten met acute problemen, zoals infecties of ongevallen. Maar, zo zei ze: als ik de moeder was van een kind met een klapvoet, hazelip, brandwond, goedaardige tumor, een weggevreten gezicht door Noma of een fistel, dan zou ik toch ook heel erg graag willen dat mijn kind geholpen werd? Nou, en dat doen wij hier. En in de levens van individuen kunnen wij toch een beetje een verschil maken. Wij kunnen het verschil maken tussen invalide of niet, kunnen werken of niet, je gezicht durven laten zien of niet, de straat op durven of niet. En dat maakt inderdaad wat uit!
Dus ik heb weer goede moed, kan tussendoor ook weer genieten en ga er hier de komende drie weken nog even heel hard tegenaan! In maart weer terug aan het werk in Nederland, dat zal ook weer flink schakelen zijn. Tot snel weer,
Veel liefs, Emmi
-
13 Februari 2016 - 12:47
Eveline:
Weer zo'n mooi verhaal. Geniet nog maar en ik ben blij dat je stap genomen hebt! -
13 Februari 2016 - 15:23
Theo:
Hoi Emmi,
zo te lezen zit je echt goed op je plek en zoals je zelf al constateert, als je het naar je zin hebt, vliegt de tijd!
Wat goed dat je dit doet: misschien ligt hier je toekomst wel.....??!! Je moet je nu maar bedenken dat alle kleine beetjes helpen.
Geniet in ieder geval nog even van je laatste weken: de indrukken kunnen in ieder geval door niemand worden afgenomen.
Groetjes,
Theo -
14 Februari 2016 - 09:28
Pia:
ha lieve Em,
dank je wel weer voor je mooie verslag.
wat kan ik me voorstellen dat je beide emoties ervaart: voldoening en frustratie.
maar dit doe je nu en dat maakt uit.
een groot deel van de mensen die jij helpt, kunnen nu weer verder
en wie weet, welke kansen er komen, voor hen en voor jou?
een goede en bijzondere tijd gewenst in de weken die komen
lieve groet en tot gauw weer
Pie -
23 Februari 2016 - 11:40
Selma:
Ha lieve Em,
Mooi geschreven weer hoor! Ik zit helemaal met je mee te voelen, ingewikkelde vragen gaan er door je hoofd. Als je alle ernst van de armoede bij elkaar neemt wordt het natuurlijk lastiger om te zien, maar wat je beschrijft van je werk daar, dat klinkt als heel relevant voor de levens van die mensen! Dat ze er vijf dagen voor naar jullie toe lopen zegt ook wel iets over hoe belangrijk het voor ze is en wat ze eruit denken te halen.
Succes nog de laatste diensten en geniet volop van de mooie dansmomentjes en omgeving!
Kus, Selma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
