Werken in het drijvende ziekenhuis
Blijf op de hoogte en volg Emmi
27 Januari 2016 | Madagascar, Toamasina
Lieve vrienden,
Het is bijna kwart voor vier in de ochtend in Toamasina, Madagascar. Op de verpleegafdeling waar ik nu aan het werk ben, is het inmiddels afgekoeld tot een aangename 26 graden. Om mijn heen liggen twintig patienten en hun familieleden te slapen. Over een uur komt de zon op, maar daar krijg ik voorlopig niets van te zien. Ik heb nachtdienst, en kruip over een paar uurtjes in mijn stapelbed.
Af en toe hoor ik wat geritsel in de bedden achter mij, van rusteloze patienten. Kleine kinderen worden soms wakker, en dan door hun moeder half slapend aan de borst gelegd. De echte kleintjes liggen bij hun moeder in bed. Er ligt ook een kleutertje, een meisje van vier. Haar grote broer, een tiener, is met haar meegekomen en slaapt op het matras onder haar bed. Ze werd net half wakker, lag een beetje te jammeren en te draaien. Ik aaide een beetje over haar hoofd en ruggetje en tot mijn verbazing viel ze weer in slaap. Het is voor mij redelijk nieuw om voor kinderen te zorgen. Af en toe vind ik het wel heel lastig als ze pijn hebben (een kleurplaat helpt soms veel beter dan alle pijnstillers bij elkaar), maar het is ook wel erg leuk om met ballonnen en bellenblaas met ze te spelen en ze een paar dagen na de operatie weer helemaal vrolijk te zien. Alle pijn zijn ze gelukkig snel vergeten.
Ik krijg een beetje routine in mijn werk en in het leven op het schip. Maaltijden in de diningroom, koffie in midships, boek lezen aan het zwembad voor de avonddienst begint. Maar als we dan tijdens een avonddienst spontaan met alle patienten zingend en dansend door de gang op en neer lopen (Afrikaanse stijl, ik net niet in de maat klappend), dan realiseer ik me weer even hoe bijzonder dit allemaal is. Ik vind het echt leuk mijn vak hier uit te kunnen oefenen. Het is een fantastisch gevoel iets te kunnen doen voor mensen hier. Sommige patienten hebben jarenlang met verschrikkelijke littekens en contracturen door brandwonden rondgelopen. Anderen hebben enorme joekels van tumoren in hun gezicht. Of hele delen van hun gezicht zijn weggevreten door de ziekte noma. Veel mensen zijn ontzettend arm, en hebben soms wel vijf dagen moeten reizen (lopend!) om naar het schip te komen. (zie aflevering van BNN: de gevaarlijkste wegen van de wereld, aflevering 24 januari, om een beeld te krijgen van de lokale infrastructuur). Ze komen uit een dorpje in de rimboe zonder elektriciteit, stromend water, wat dan ook, en zijn ineens op een modern schip met allerlei voorzieningen en blanke zusters die naalden in ze prikken en ze ellendige dingen aandoen. Soms zou ik weleens willen weten wat er allemaal in hun hoofd omgaat als ze hier net zijn. Het werk is al met al erg indrukwekkend, en de resultaten die door de chirurgen worden behaald ook.
Ik werk hier ongeveer net zoveel diensten als in Nederland, en dus ook avonddiensten, nachtdiensten en weekenddiensten. Vorig weekend was ik vrij en ben ik met een groepje van zeven verpleegkundigen en een mondhygieniste naar een natuurreservaat buiten de stad geweest. Het was een vaartocht van een uur of drie. Langs de oever kleine dorpen met huizen van bamboe en riet. In het water speelden kinderen, moeders stonden aan de kant de was te doen. Een idyllisch gezicht, maar omdat mensen het water gebruiken om te drinken, te koken, te wassen en als riool, helaas ook een oorzaak van veel ziektes.
In het natuurreservaar hebben we ook overnacht in een hut van bamboe en riet, maar dan wel de hele luxe variant. Heel fijn om even van het schip af te zijn, slapen in lekkere bedden, de ruimte om ons heen, ramen in de slaapkamers! We hebben dat weekend ook heel veel verschillend lemuren gezien (je kent ze wel, van de film Madagascar). Een soort halfapen, erg fotogeniek en door de toeristen die daar vaak komen ook halftam. Ze kwamen bananen uit onze hand eten en klommen op onze schouders. Ik als halve neuroot dacht vooral: laat ze alsjeblieft geen rabies hebben!!! (elke verpleegkundige heeft recht op wat milde hypochondrie). Het liep gelukkig goed af en er vielen geen gewonden. Zo'n weekendje van het schip voelt als een heerlijke vakantie. Wel heel erg leuk dat dat ook kan terwijl ik hier ben!
De nacht loopt op zijn eind, ik ga een rondje langs mijn patienten maken en boven een kopje thee halen. Na mijn nachtdiensten, vrijdag, weer een beetje bijkomen... op het strand! Ik zal snel weer een update plaatsen, wens jullie allemaal een fijne dag, veel liefs! Emmi
Het is bijna kwart voor vier in de ochtend in Toamasina, Madagascar. Op de verpleegafdeling waar ik nu aan het werk ben, is het inmiddels afgekoeld tot een aangename 26 graden. Om mijn heen liggen twintig patienten en hun familieleden te slapen. Over een uur komt de zon op, maar daar krijg ik voorlopig niets van te zien. Ik heb nachtdienst, en kruip over een paar uurtjes in mijn stapelbed.
Af en toe hoor ik wat geritsel in de bedden achter mij, van rusteloze patienten. Kleine kinderen worden soms wakker, en dan door hun moeder half slapend aan de borst gelegd. De echte kleintjes liggen bij hun moeder in bed. Er ligt ook een kleutertje, een meisje van vier. Haar grote broer, een tiener, is met haar meegekomen en slaapt op het matras onder haar bed. Ze werd net half wakker, lag een beetje te jammeren en te draaien. Ik aaide een beetje over haar hoofd en ruggetje en tot mijn verbazing viel ze weer in slaap. Het is voor mij redelijk nieuw om voor kinderen te zorgen. Af en toe vind ik het wel heel lastig als ze pijn hebben (een kleurplaat helpt soms veel beter dan alle pijnstillers bij elkaar), maar het is ook wel erg leuk om met ballonnen en bellenblaas met ze te spelen en ze een paar dagen na de operatie weer helemaal vrolijk te zien. Alle pijn zijn ze gelukkig snel vergeten.
Ik krijg een beetje routine in mijn werk en in het leven op het schip. Maaltijden in de diningroom, koffie in midships, boek lezen aan het zwembad voor de avonddienst begint. Maar als we dan tijdens een avonddienst spontaan met alle patienten zingend en dansend door de gang op en neer lopen (Afrikaanse stijl, ik net niet in de maat klappend), dan realiseer ik me weer even hoe bijzonder dit allemaal is. Ik vind het echt leuk mijn vak hier uit te kunnen oefenen. Het is een fantastisch gevoel iets te kunnen doen voor mensen hier. Sommige patienten hebben jarenlang met verschrikkelijke littekens en contracturen door brandwonden rondgelopen. Anderen hebben enorme joekels van tumoren in hun gezicht. Of hele delen van hun gezicht zijn weggevreten door de ziekte noma. Veel mensen zijn ontzettend arm, en hebben soms wel vijf dagen moeten reizen (lopend!) om naar het schip te komen. (zie aflevering van BNN: de gevaarlijkste wegen van de wereld, aflevering 24 januari, om een beeld te krijgen van de lokale infrastructuur). Ze komen uit een dorpje in de rimboe zonder elektriciteit, stromend water, wat dan ook, en zijn ineens op een modern schip met allerlei voorzieningen en blanke zusters die naalden in ze prikken en ze ellendige dingen aandoen. Soms zou ik weleens willen weten wat er allemaal in hun hoofd omgaat als ze hier net zijn. Het werk is al met al erg indrukwekkend, en de resultaten die door de chirurgen worden behaald ook.
Ik werk hier ongeveer net zoveel diensten als in Nederland, en dus ook avonddiensten, nachtdiensten en weekenddiensten. Vorig weekend was ik vrij en ben ik met een groepje van zeven verpleegkundigen en een mondhygieniste naar een natuurreservaat buiten de stad geweest. Het was een vaartocht van een uur of drie. Langs de oever kleine dorpen met huizen van bamboe en riet. In het water speelden kinderen, moeders stonden aan de kant de was te doen. Een idyllisch gezicht, maar omdat mensen het water gebruiken om te drinken, te koken, te wassen en als riool, helaas ook een oorzaak van veel ziektes.
In het natuurreservaar hebben we ook overnacht in een hut van bamboe en riet, maar dan wel de hele luxe variant. Heel fijn om even van het schip af te zijn, slapen in lekkere bedden, de ruimte om ons heen, ramen in de slaapkamers! We hebben dat weekend ook heel veel verschillend lemuren gezien (je kent ze wel, van de film Madagascar). Een soort halfapen, erg fotogeniek en door de toeristen die daar vaak komen ook halftam. Ze kwamen bananen uit onze hand eten en klommen op onze schouders. Ik als halve neuroot dacht vooral: laat ze alsjeblieft geen rabies hebben!!! (elke verpleegkundige heeft recht op wat milde hypochondrie). Het liep gelukkig goed af en er vielen geen gewonden. Zo'n weekendje van het schip voelt als een heerlijke vakantie. Wel heel erg leuk dat dat ook kan terwijl ik hier ben!
De nacht loopt op zijn eind, ik ga een rondje langs mijn patienten maken en boven een kopje thee halen. Na mijn nachtdiensten, vrijdag, weer een beetje bijkomen... op het strand! Ik zal snel weer een update plaatsen, wens jullie allemaal een fijne dag, veel liefs! Emmi
-
27 Januari 2016 - 02:35
Else:
Leuk Em om te lezen wat je daar allemaal doet! Heel gaaf en stoer. Keep up the good work.kuss -
27 Januari 2016 - 06:04
Pia:
he dat is leuk wakker worden met zo'n mooi verhaal lieve Em!
kus hoor en en weer veel plezier daar en inderdaad genieten van wat het allemaal brengt
-
27 Januari 2016 - 06:08
Cheryl Maas:
Emmi, I enjoyed your post very much. So interesting to hear all about the work you are doing, I would love to be along with you! Some very hard work, but sounds so very rewarding. I have followed the Mercy Ships for quite some time now, and am in awe of the work they do. What a wonderful blessing to so very many people who would otherwise have no hope. I want you to know Emmi that you are in my prayers and thoughts. May God be with all of you on the ship who bring medical help and healing.
Love,
Cheryl -
27 Januari 2016 - 07:33
Sigrid :
Wouw Emmi! Wat een leuk verhaal om te lezen. Veel plezier nog! Xx -
27 Januari 2016 - 08:20
Emmy:
Wat een avontuur Emmi!!
Super dat je dit doet en leuk om te lezen!! -
27 Januari 2016 - 08:50
Lisa:
Wauw Emmi! Wat leuk om te lezen allemaal! Succes en veel plezier! Liefs xx -
27 Januari 2016 - 09:04
Jolanda:
Jeetje Emmi wat een belevenis en leuk om zo te lezen waar je allemaal mee bezig bent.
Groetjes Jolanda -
27 Januari 2016 - 09:29
Marja:
Wow Emmi, wat een avontuur. Wat een mooi werk doe je daar. Geniet ervan, xxx
-
27 Januari 2016 - 09:46
Josefa:
Wat een bijzondere ervaring en wat schrijf je er leuk over! Veel succes en plezier. -
27 Januari 2016 - 11:09
Amouk:
Dit is zó leuk om te lezen! Waan mezelf ook even in Madagascar.. En wat een goed werk doe je Em, zo zie je dat een aai over hun bol wonderen verricht. Keep up the good work en ik kijk uit naar je volgende verhaal! Liefs! -
27 Januari 2016 - 17:30
Marianne Van Dijk:
Wat leuk en herkenbaar, wil graag met je ruilen. Veel sterkte en succes! -
27 Januari 2016 - 17:57
Rob:
Wat een heerlijk verhaal. Ik zie het voor me. En wat fijn dat er ook aandacht en ruimte is voor ontspanning naast het mooie werk dat je doet. Veel succes én plezier verder. -
27 Januari 2016 - 20:32
Janna:
Klinkt heel gaaf em! Het werk klinkt erg bijzonder en dan ook nog af en toe de tijd hebben om leuke dingen te doen en te zien! Geniet van deze bijzondere ervaring!
Veel liefs -
28 Januari 2016 - 11:49
Wilma Laks:
Lieve Emmi,
Ik lees met erg veel belangstelling jouw verhalen en belevenissen. Wat doe jij toch bijzondere dingen en wat schrijf jij leuk. Geweldig zoals jij je inzet voor deze mensen. Dank voor het delen.
Liefs,
Wilma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
